Helena Kay (1994) is een tenorsaxofonist uit Perth, Schotland, in 2015 ontving ze de Young Scottish Jazz Musician of the year award. Zij debuteerde in 2017 met Moon Palace na het winnen van de Peter Whittingthan Jazz Award. Haar muziek grijpt terug op belangrijke plekken waar ze ooit vertoefde tijdens haar carrière : Schotland, Londen en New York. Ze speelt met verschillende groepen zoals Calum Gourlay Quartet, Issie Barrett’s Interchange Dectet en het Scottish National Jazz Orchestra. Ze speelde op vele festivals zoals het London Jazz festival, Glasgow Jazz festival en ook in Ronnie Scott’s en The Royal Albert Hall etc. Na Moon Palace uit 2018 op Ubuntu Rec. is dit haar tweede album, wat mij onmiddellijk opvalt is de frisheid en onbevangenheid in haar spel, Helena heeft wat te vertellen, dat is duidelijk in haar masculiene spel dat een streling voor de oren is.

Zonder mij schuldig te willen maken aan anti feministische opmerkingen, is het toch wel opmerkelijk dat zo weinig vrouwelijke saxofonisten een carrière maken in de jazz en dat geldt zeker voor de tenorsax. Misschien iets te bout gesteld, ik denk nu aan Sophie Alour en onze Tineke Postma en natuurlijk deze Helena. Een feestelijke ontdekking mijnerzijds, een geweldig geluid en een uitermate geslaagde componiste. Het originele KIM Trio met Calum Gourlay op contrabas en David Ingamells op drums is op dit album uitgebreid met pianist Peter Johnstone waarmee Helena ook speelt in het Scottish National Jazz Orchestra.

Het openingsnummer “Amory Amargo” (Love and Bitter) is vernoemd naar een cocktail bar in East Village, het is een herinnering aan Helena’s verblijf in New York. Het is een medium temponummer met fraai spel van Helena met veel souplesse gebracht. Ook het nummer “Xian Impressions” is een verwijzing naar een bepaalde plek, in dit geval betreft het een restaurant in Highbury Londen dat blijkbaar een favoriet is van Kay, het tempo ligt hier aanmerkelijk hoger als een soort verwijzing naar de drukte in Londen. David heeft hier een drumsolo terwijl de rest een reeks van korte repetitieve uithalen laat horen hetgeen zorgt voor een spannend effect. “Carla” is opgedragen aan de geweldige jazzmuzikante Carla Bley, een geslaagd eerbetoon deze fraaie compositie, evenals alle anderen geschreven door Helena.

“Da Da Dratsie” betekent otter in het dialekt van Shetland , Kay’s vader en diens ouders komen er vandaan, haar grootmoeder leeft er, het nummer is opgedragen haar, Mary Kay. Het nummer heeft een liefdevolle uitstraling en een fraaie solo van Calum op zijn bas. “Tuesday Club” verwijst naar de bezoeken die Helena en haar vrienden elke dinsdag brachten aan de befaamde club Village Vanguard in New York om te luisteren naar fantastische muziek. Het nummer heeft een telkens terugkerend muzikaal motief dat zorg draagt voor de nodige spanning, heerlijke muziek. Het titelnummer “Golden Sands” is afgeleid van een nummer dat Helena’s moeder zong als slaapliedje” (as I lay on the golden sands). Een heerlijk nummer met welluidende solo’s van sax en piano, een bijzonder slaapmiddel ! Ik heb genoten van dit fijne album en ik denk dat ik niet de enige zal zijn, het wordt tijd dat Helena en haar kornuiten te zien en te horen zijn in onze dreven.

Jan van Leersum.